Daar stond ze, armoede.
Ik zag haar een paar dagen geleden ook, ze had een roze donzen jas aan en keek bezorgd of bedroefd. Ik dacht dat ze over wilde steken en gaf een teken dat ze voor kon gaan.
Ze ging niet.
Ik sloeg de weg in en ik hoorde dat ze me riep, mevrouw, mevrouw…. Ik reed door, maar dat voelde niet goed.
Smintjes
Ik reed terug en deed mijn raampje open. Ze vroeg aan me of ik wat te eten voor haar had. Ik realiseerde mij dat ik niets meer te eten bij me had en gaf haar mijn Smintjes.
Tegenwoordig heb ik ook geen kleingeld meer, omdat ik alles betaald met mijn foon. Ze bleef in mijn hoofd.
Daar stond ze weer.
Weer was ik in de stad voor een afspraak en weer reed ik in het straatje van de ABNAMRO en zag haar weer.
Ik deed mijn raampje open en vroeg aan haar of ze had gegeten. Ze schudde haar hoofd.
Gelukkig ben ik met 6 boterhammen van huis gegaan, zoals ik dat elke dag doe. Ik gaf haar mijn boterhammen en ze bedankte me een paar keer uiterst vriendelijk. Ze draaide zich om en keek gelijk wat er in het boterhamzakje zat. Ik hoop dat ze de boterhammen lekker heeft opgegeten en dat ze zo ietsje beter door haar dag is gekomen.
Het doet me zeer dit te zien, maar het is wel zo. Armoede is vreselijk.
Het doet me verdriet deze mevrouw zo te zien. Deze mevrouw is niet alleen, velen leven in armoede. Het raakt me.
Content creatie, door storytelling.
